Hendrik IV

De titel mag dan hetzelfde zijn als die van Shakespeare’s klassieker, deze versie is een betrekkelijk eigentijds drama over een gek, die ervan overtuigd is dat hij een Duitse keizer uit de 11de eeuw is.
Luigi Pirandello schreef het toneelstuk in 1922 en deze vrij bewerkte theateropvoering is een Pirandello-achtig raadsel dat de aard van de waarheid, de waanzin, de logica en de werkelijkheid ter discussie stelt.

‘Wee hem die zich zoals ik verliest in het gruwelijke dat inderdaad tot waanzin voert: als men zichzelf weerspiegeld in de ogen van een ander ziet, zoals ik ooit in zekere ogen keek, en men zichzelf ziet als een bedelaar die voor een deur staat die men nooit kan binnengaan.
Wie binnengaat kan nooit zichzelf zijn, met zijn eigen innerlijke wereld, zichzelf zoals hij zich waarneemt en betast, maar een onbekende, een vreemde die is zoals die ander hem ziet in zijn ondoordringbare wereld.’

Waar ligt de grens tussen het normale bewustzijn en de waanzin ? Is die grens absoluut of wordt hij alleen bepaald door een relatief verschil in beleving van binnenuit en van buitenaf ?

Allemaal vragen, die uiteindelijk uitkomen bij de laatste vraag. Wat is de identiteit van een mens ? Een essentie, een constructie of een illusie ? Identiteit bestaat niet. Het is een blinddoek die ons behoedt voor een gigantische leegte. Wie de moed heeft om die blinddoek af te doen ziet de waanzin recht in de ogen.
Die horror dekken we af met de illusie van een gezond verstand. Hendrik IV gaat over iedereen. Ieder mens leeft immers in een burcht van illusies.