In de jaren tachtig begon Leïla Boukhélif-Yahia haar artistieke weg als straatartieste, waar ze haar eerste stappen zette in de wereld van het fysieke theater. Ze nam deel aan Boulevard of Broken Dreams en volgde vervolgens drie jaar lang de amateuropleiding in Amsterdam, waar ze een stevige basis legde in spel en beweging. Nadien werd ze toegelaten tot de Mimeschool, waar haar passie voor expressie zonder woorden zich verder verdiepte. Tegelijkertijd investeerde ze in haar persoonlijke ontwikkeling door privélessen analytische mime-training te volgen bij Peter Ruiter, een training die haar leerde om de fijnste nuances van beweging en expressie te beheersen. Ook breidde ze haar artistieke vocabulaire uit met danslessen bij Marie De Corte, waardoor ze haar fysieke aanwezigheid verder kon verfijnen.

In 1990 verhuisde ze naar Antwerpen om zich volledig te wijden aan een vierjarige opleiding in de Mimestudio onder leiding van Jan Ruts en Ludo Van Passel. Daar werd ze ondergedompeld in een breed spectrum van technieken en stromingen die het fysieke theater vormgaven. De hoofdvakken omvatten de mime van Decroux, waarin precisie en lichamelijke controle centraal stonden, en de dynamische training van Grotowski, die haar leerde het lichaam als een instrument van kracht en authenticiteit in te zetten. Daarnaast maakte ze kennis met de bewegingsleer van Stanislavski, de expressieve analysemethodes van Laban, de theatrale dynamiek van Meyerhold, de poëtische lichamelijkheid van Pina Bausch, en de meditatieve en trance-achtige dimensies van Butô. Ook andere fysieke theatervormen maakten deel uit van het curriculum, wat haar een veelzijdig en rijk palet aan technieken opleverde.

Parallel aan haar opleiding werkte ze enkele jaren als vaste actrice bij Woestijn ’93, het gezelschap van Hazim Kamaledin, waar ze haar opgedane kennis meteen in de praktijk kon brengen en verder kon uitdiepen.