Prometheus

Onze eerste productie over de Griekse mythologie van Prometheus; de rebelse halfgod die uit hybris het vuur van de Olympische goden stal om dit aan de mens te schenken. Zo kon de mens zich ontwikkelen tot een ‘beschaafd’, rationeel wezen, met alle gevolgen vandien…

Natuurlijk waren de goden niet bepaald gelukkig met deze actie omdat de mens de goddelijke kracht bezat en daardoor erg begon te gelijken naar het evenbeeld van de goden. Als straf voor dit verraad gaf Zeus de opdracht aan de goden een beeldmooie vrouw te scheppen, Pandora. Zeus liet haar voorzien van positieve eigenschappen tevens ook al de negatieve destructieve gebreken van de mens; de eeuwig durende ‘nieuwsgierigheid’. Zeus stuurde Pandora vervolgens naar de mens toe en gaf haar een kistje mee met alle kwalen en rampen die de aarde zouden overspoelen wanneer Pandora het kistje zou openen.

Prometheus (wat ‘hij die vooruit denkt’ betekent) doorzag de list van Zeus maar zijn broer Epimetheus (wat ‘hij die achteraf denkt’ betekent) bezweek voor de schoonheid van Pandora en huwde haar ondanks alle verzet van zijn broer Prometheus die hem dit afraadde. Natuurlijkerwijs kon Pandora haar nieuwsgierigheid echter niet bedwingen en opende de doos. Prometheus werd door de Griekse oppergod Zeus gestraft voor zijn hybris en werd geketend aan de Kaukasus berg bij de Zwarte Zee, waar arend Ethon elke dag aan zijn lever kwam pikken. Elke nacht groeide deze opengereten wonde terug dicht en zo kent deze dagelijkse foltering, gedurende 30 jaar, zijn herhalende gruwel. De nemesis had eeuwig moeten duren maar uiteindelijk bracht Herakles, zoon van Zeus, de verlossing voor Prometheus tijdens zijn 11e werk.

Prometheus wordt beschouwd als de belichamer van creativiteit, vernieuwing, vooruitgang. Een figuur die zeker heden ten dage nog niets van zijn relevantie heeft verloren, integendeel. De ‘vooruitgang’ draait op volle toeren, en men kan al snel de indruk krijgen dat het elk moment uit de hand kan lopen. Immers, wat men ‘vooruitgang’ noemt wordt nu niet bepaald altijd aangewend voor de meest nobele doeleinden. De huidige vooruitgang impliceert in deze tijd ook een doorgedreven rationalisering. Gevoel, emotie, verwondering, zingeving, enzovoort, lijkt in onze westerse maatschappij steeds verder weggedrukt te worden. “Het heeft geen zin meer”.

Met onze voorstelling willen wij hierin een paradox creëren. Als figuur kan Prometheus als belichamer van deze rationalisering worden gezien. Echter, in onze voorstelling staat emotie centraal. Het gevoel dat men krijgt van de dingen die men ziet en hoort op het podium zijn essentieel. Hier wordt ratio op de achtergrond gedrukt, en bij ons is Prometheus dáár verantwoordelijk voor.

In de basisdramaturgie van onze voorstelling staan muziek, dans en expressie centraal. Daarbij maken we gebruik van projecties die een aanvulling/ondersteuning vormen op het geheel. Gesproken dialogen zijn er niet. Alles wordt getoond aan de hand van dans, expressie en projectiekunst, waarbij de muziek de emotionele en sfeerscheppende basis vormt.